Schrijven. Ik houd ervan. Verhalen in mijn dagboek, blogs of artikelen. Maar er is iets wat niet kan ontbreken in dit rijtje. Dat zijn kaartjes.
Sinds ik doordeweeks in Amersfoort woon probeer ik te zorgen dat er in ieder geval elke week een kaartje bij opa en oma op de mat valt. Zo kan ik even vertellen hoe het mij gaat, laten weten wat ik die week ga doen en kom ik erachter hoe het met hen gaat. Mijn opa en oma kunnen met hun 76 en 80 jaar gelukkig nog gezellig appen, maar een handgeschreven kaartje heeft voor mij nét wat extra’s. Ik hoef niet te lang denken als ik wil weten waar deze liefde voor kaartjes vandaan komt. Bij ons thuis liggen steevast elke week wel een paar kaartjes klaar om verstuurd te worden. Mijn moeder stuurt namelijk vriendinnen, familieleden en zelfs haar jarige leerlingen post om ze te laten weten dat ze aan ze denkt.
Ik las toevallig laatst een ontzettend leuk artikel van Flow Geschreven door Sara. Zij liet me inzien dat ik (gelukkig!) niet de enige ben die nog regelmatig richting de brievenbus loopt. Er bestaat zelfs een hele site waarbij mensen kaartjes sturen naar wildvreemden over de hele wereld. ‘Postcrossing’ heet het fenomeen. Daar moest ik meer van weten. Want hoe leuk is het als er steeds kaartjes bij je door de brievenbus komen en het elke keer weer een verrassing is van wie je hem gekregen hebt?
Ik ging naar de site en ontdekte al snel dat ik niet de enige was die ‘postcrossing’ ontdekt had. Maar liefst duizenden mensen sturen elkaar kaartjes over de hele wereld. Met leuke verhalen over zichzelf, lieve berichtjes of reacties op persoonlijke verhalen van deelnemers. Maar hoe werkt zoiets nou zal je misschien denken. Je schrijft je in op de site, vult je adresgegevens in en vertelt iets over jezelf. Dan kun je starten met kaarten schrijven. Er wordt speciaal voor jou iemand uitgekozen waar jouw post naartoe kan gaan.
Ik gebruikte de leuke kaartjes van Beetjehome voor dit ‘experiment’ en ging enthousiast aan de slag. Omdat je kaartje natuurlijk de hele wereld over reist kunnen ze helaas niet in Nederlands geschreven worden. Gelukkig heb ik aardig wat jaren Engels gehad tijdens mijn middelbareschooltijd. Helaas moest mijn eerste kaartje richting…Duitsland. En je raadt het al: de vrouw in kwestie liet weten dat ze alleen maar Duitstalig was. Met een beetje hulp van wat vertaalsites verdween het kaartje gelukkig even later volgeschreven in de envelop. Na haar brief volgde er nog vier andere kaarten, die overal verspreid werden. Naar Finland, Amerika, Indonesië en Rusland.
Alles ging (met een internationale postzegel) de brievenbus in. En nu is het wachten op reacties en natuurlijk totdat er kaartjes voor mij op de deurmat vallen.
Fotografie: Beetjehome
