Ome Eb: een man vol verhalen

Ik heb al jaren de droom om een eigen boek te schrijven. Maar ja, je herkent het misschien wel; waar moet je beginnen. Nu had ik toevallig een grote inspiratiebron. De broer van mijn oma. Zijn naam was Egbert ten Hoven. Maar voor ons was hij gewoon “Ome Eb”. Door zijn hoge leeftijd had hij al een indrukwekkend leven achter de rug. Vooral zijn oorlogsverhalen spraken mij aan. Verbazingwekkend vond ik het altijd; hij was 95 en ondanks dat wist hij nog alle details. Wanneer wat gebeurde, op welke datum en wie erbij betrokken was, hij kon het me allemaal in geuren en kleuren vertellen.

Een paar maanden geleden ging ik weer eens naar hem toe. Onder mijn arm een notitieblok en een pen. Ik vertelde hem dat ik zijn verhaal graag wilde opschrijven en wie weet zou het wel een boek kunnen worden. Ik merkte dat hij enthousiast was, want hij stak meteen van wal.

Hij was even stil wanneer ik aantekeningen maakte en dicteerde wanneer ik een uitspraak letterlijk in het dialect moest opschrijven. Want, zei hij “dit moet echt in het ‘plat’ verteld worden”. Ik ontdekte een hele andere kant van ome Eb. Ik kende hem alleen maar als een oude man, die nog maar weinig buiten kwam, af en toe om met zijn auto te gaan rijden en de natuur te bekijken. In zijn verhalen kwamen zijn jonge jaren weer tot leven.

Na een uurtje liep ik weer terug naar huis, vastbesloten om nog een keer met hem te gaan zitten om zo zijn hele geschiedenis te kunnen bundelen. Maar door alle drukte van mijn studie schoten deze bezoekjes er steeds weer bij in en wanneer ik langsging kletsten we over andere dingen dan de oorlog.

Nu ik het schooljaar achter de rug heb, is er eindelijk tijd. Maar helaas is het wachten voor jou te lang geweest ome Eb. Sinds zaterdag 6 juli 2019 ben je er niet meer. Wat hadden we nog veel kunnen kletsen. Ik heb je boeken nog. Je zei dat je ze graag terug wilde hebben nadat ik ze gelezen had; ik zal ze goed voor je bewaren. En wie weet met die ene opname die ik heb van ons gesprek, samen met mijn aantekeningen komt het boek er ooit nog eens. Je zult het zelf niet meer kunnen lezen, maar vergeten doe ik je in ieder geval nooit meer.