En dan is het alweer dag 3 van de 3 dagen Stockholm. Er zijn genoeg cliché quotes over op te noemen, maar het is echt waar: de tijd gaat echt snel wanneer je het leuk hebt. Mijn lieve vriendinnen besluiten vandaag eens wat langer uit te slapen na het latertje gisteravond. Na een tijdje besluit ik ze toch maar wakker te maken aangezien we slapen ook wel in Nederland kunnen doen. We ruimen het hele appartement netjes op, pakken onze spullen in en halen lekkere broodjes bij de winkel in de buurt. We besluiten naar een deel van Stockholm te gaan waar we nog niet eerder zijn geweest. Engeline heeft even snel research gedaan, maar in plaats van bij mooie parkjes komen we vreemd genoeg steeds op allerlei verschillende begraafplaatsen terecht. Het voordeel is wel dat daar ook vaak mooie kerken te vinden zijn, die we dan ook bekijken. Wanneer we dan eindelijk bij een mooi park terecht komen, besluiten we om onze broodjes op te eten en natuurlijk, hoe kan het ook anders, een spelletje te doen.
Een echte aanrader is het restaurantje waar we terecht komen voor een lekkere ice tea. Een verkoelend drankje kunnen we namelijk wel gebruiken. In Nederland is er een hittegolf. In Zweden zitten we gelukkig wat noordelijker, dus dat scheelt enorm voor de warmte. Het schattige cafeetje is typisch Zweeds en binnen liggen allemaal heerlijke lekkernijen uitgestald. Bij de wc’s raken we in gesprek met een Zweed die enthousiast vertelt over de winters in het land en de keren dat hij in Nederland was. Na het kopen (en vooral zoeken) van een paar souvenirtjes is het toch echt tijd om deze leuke stad te gaan verruilen voor het vliegveld een eind verderop. We zouden ons niet zijn, als dit ook weer op een vreemde manier zou gaan. We nemen, na uitleg van een medewerker van het station een metro richting een busstation. De bus rijdt door the middle of nowhere. Het blijkt een heel mooi Zweeds natuurlandschap te zijn. We stoppen een paar keer op een industrieterrein, waardoor we weer beginnen te twijfelen of de bestemming van deze bus wel echt het vliegveld is waar we moeten zijn.
Gelukkig heeft de medewerker van het metrostation gelijk en komen we netjes op de juiste plek aan. Aangezien je altijd heel op tijd op een vliegveld moet zijn hebben we tijd genoeg om te eten. We beslissen vrij snel dit te doen bij een taco restaurant met uitzicht op de opstijgende vliegtuigen. Mijn eten valt helaas tegen, dus eet ik me vol met nachos. We denken dat we nog tijd genoeg hebben; daarom besluiten we nog een lekker theetje te halen en rustig naar de wc te gaan. Totdat we bedenken even op ons horloge te kijken. Het blijkt dat onze gate al bijna gesloten is. Een boze medewerker staat ons op te wachten en schreeuwt in het Engels dat hij ons bijna van de passagierslijst wil schrappen. Een beetje geschrokken en gestrest proberen we onze ID-kaarten te zoeken, terwijl de medewerker nog harder roept dat het allemaal veel sneller moet. Onze verontschuldigen doen wonderen en al snel lopen we, aangedaan, door de slurf naar het vliegtuig. De rest van de passagiers zit al op hun stoelen en ik voel me bekeken wanneer we als laatste onze plekken zoeken.
Voor ons zit wel een hele aparte passagier merken we snel. Je zult misschien denken, is het nu niet klaar met al die rare verhalen? Maar nee, dit kan ik je niet ontnemen. De Nederlandse man in kwestie is óf vergeten oortjes mee te nemen óf hij ziet er simpelweg het nut niet van in. Het hele vliegtuig kan meegenieten van een uitzending van Jinek, de gesprekken tussen Eva en Peter R. de Vries en daarnaast ook nog eens voorzien van het commentaar van de man. Na een tijdje lijkt het iets rustiger te worden en kunnen we genieten van Netflix en spelletjes. Maar wanneer we geland zijn gaat het mis. We kunnen niet uit het vliegtuig omdat er geen grondpersoneel aanwezig is op het vliegveld in Düsseldorf. Niet erg slim, maar helaas is er niet veel aan te veranderen en moeten we even rustig blijven zitten. De Nederlander denkt er echter anders over. Gevuld met woede zet hij het geluid van de voetbalwedstrijd extra hard. Na een half uur mokken trekt hij boos zijn koffer uit het bagagevak. Blijkbaar verwachtte hij niet dat de bagage zo zwaar zijn. Met een harde klap komt de koffer op de tenen van Nina terecht.
Je kunt vast begrijpen dat we erg blij zijn wanneer we eindelijk het vliegtuig kunnen verlaten om terug te keren, door een verlaten vliegveld, naar onze auto. Het zit er bijna op; we moeten alleen nog even terugkeren vanuit Düsseldorf naar huis. Tijdens de terugrit moeten we alleen nog even tanken. Er blijkt echter geen tankstation te zijn naast de snelweg en het lampje op het dasboard begint gevaarlijk rood licht te geven. Engeline blijft aardig rustig, maar ik hou nooit zo van rode lampjes die gaan branden in de auto. Na een zoektocht op Google Maps komen we na heel wat kilometers toch bij een tankstation aan, kunnen we de tank weer volgooien en onze reis weer vervolgen richting huis. De sfeer is nog altijd gezellig en al snel zingen we allemaal luidkeels mee met Africa van Toto (met een prachtige solo van Lisa, die we nooit zullen vergeten). Wanneer ik ’s nachts dan eindelijk weer in mijn eigen bed lig ga ik alles nog even na; wat een heerlijk tripje was dit, ondanks alle avonturen die we hebben meegemaakt. En wat Stockholm betreft; het is zeker een aanrader, maar dan voor een week of nog langer.
