De volgende ochtend worden we vroeg gewekt door de wekker. We hebben veel plannen vandaag. Eigenlijk betekent dat, dat we alle bezienswaardigheden van de stad vandaag willen zien. Aangezien we ontzettend goed voorbereid zijn, moeten we nog even inkopen doen voor het ontbijt. Met een typisch Zweeds kaneelbroodje, croissantjes en kaasbroodjes op zak vervolgen we onze weg richting de metro. Omdat we natuurlijk Nederlanders zijn en Stockholm bekend staat als “fietsstad” besluiten we om een fiets te huren. We praten in het Nederlands over het typische Zweedse uiterlijk van de verhuurder, in de veronderstelling dat hij ons toch niet verstaat. Dat laatste blijkt niet helemaal waar te zijn, wanneer hij ons in gebrekkig Nederlands uitlegt hoe de handremmen van een fiets werken. Gelukkig trekt hij zelf al snel de conclusie dat wij als Nederlanders vast wel bekend zullen zijn met het gebruik van een fiets.
Wanneer we ongeveer 100 meter op weg zijn is het alweer tijd om te stoppen bij de eerste bezienswaardigheid. Een prachtige kerk doemt voor ons op en we lopen om de beurt de trappen op voor de perfecte “spontane foto”. We vervolgen onze weg richting het ABBA-museum. Want wanneer je in Zweden bent en je maar een klein beetje bekend bent met de muziek van deze band, dan kan dat uitstapje natuurlijk niet ontbreken. We worden begroet door de heerlijke muziek wanneer we binnen komen, neuriën mee met de liedjes en maken foto’s in de nagebouwde filmsetting. Omdat we weten dat we de rest van de bezoekers toch nooit meer terug zullen zien, besluiten we met z’n vieren karaoke te gaan zingen en daarnaast mee te dansen in de videoclip van ABBA. Dat levert niet alleen gelach bij ons op, maar ook bij ons onverwachte publiek. Nadat we alles hebben bekeken en de museumwinkel uitgebreid door zijn geweest gaan we weer naar buiten. Het is inmiddels weer lekker warm en de zon schijnt fel in ons gezicht. We stappen weer de fiets op en gaan richting “Gamla Stan”. De oudste wijk van Stockholm. Aangezien ik eigenlijk bijna nooit kan fietsen zonder dat ik val of ergens tegen aanrijd, is het ook dit keer raak. Ik vergeet even dat ik wel heel dichtbij een stoprand fiets en kan me nog net staande houden tussen de rest van de Zweedse fietsers.
Terwijl het in het centrum nog mee leek te vallen, stikt het hier van de toeristen. Op het eerste plein komen we bij drie bekende gevels, die we in Nederland al hadden gespot op “Pinterest”. Daar moeten natuurlijk weer wat fotootjes worden gemaakt. Na deze fotoshoot lopen we de straatjes verder in. We kijken onze ogen uit; elk huis, elke straat en elk plein is fotowaardig en lijkt rechtstreeks uit een magazine te komen. Na een wandeling in de prachtige wijk, is het weer tijd om wat te gaan eten. Niet altijd gemakkelijk, wanneer je allemaal van iets anders houdt en de een eigenlijk nog niet zo’n trek heeft. Toch besluiten we om iets te lunchen. Ik bestel een typisch Zweeds kaneelbroodje, iets wat eigenlijk in elke bakkerij in Nederland aan het assortiment toegevoegd moet worden. Als we ons volgegeten hebben stappen we de fiets weer op. We hebben gelezen dat het stadhuis van Stockholm de moeite waard is om te bekijken dus dit wordt onze volgende bestemming. Niks blijkt minder waar; wanneer we het binnenplein op lopen valt onze mond open van verbazing. Het is een prachtig gebouw, met nog mooiere bogen en pilaren waar je onderdoor kunt lopen. En wat je aantreft als je daar onderdoor loopt kan ik zeker “een aanrader van Stockholm” noemen. We komen bij de rivier terecht met een geweldig uitzicht op de stad. We pakken snel onze telefoons en camera’s erbij; hier moeten weer foto’s geschoten worden. Van het uitzicht maar natuurlijk ook van elkaar. Wij zijn niet de enigen die hier zo over denkt. Een man uit een Aziatisch land biedt meteen aan om foto’s van ons samen te maken. Maar niet alleen met onze telefoons, hij gebruikt hiervoor ook zijn eigen camera. Het is nog steeds een groot mysterie waar die foto’s zich nu bevinden en wat ermee gebeurd is.
Omdat de dag nog niet ten einde is vinden we het tijd om naar het Fotografiemuseum te fietsen. Eenmaal binnen valt een soort rust over ons heen. We komen in een donkere zaal terecht met indrukwekkende foto’s waar we stil van worden. Af en toe fluisteren we over de onderwerpen van de tentoonstelling en wijzen we naar een volgende foto die onze aandacht trekt. Gelukkig is er ook nog een tentoonstelling met een lichter onderwerp; erg fijn om even op adem te komen. Nadat we alles hebben bekeken beginnen we trek te krijgen; we leveren onze fietsen in en gaan op zoek naar een leuke plek om te eten. Tip van ons: bedenk dit van tevoren en niet als je bijna omvalt van de honger. Om alles nog wat draaglijker te maken vinden we een leuk restaurantje, totaal aan de andere kant van de stad. Het blijkt zo populair te zijn dat we “in de wacht” worden gezet tot er 4 plekjes vrijkomen aan de bar. Je zult misschien denken; is dat nou de ideale plek om gezellig te eten? Nou dat is het zeker. Ik weet niet wat het is, maar ik krijg er een beetje een “film-gevoel” bij. De recensies online blijken ook nog eens te kloppen: de burgers en frietjes zijn overheerlijk.
Het is al donker geworden wanneer we besluiten terug te gaan naar ons appartement. We vinden al snel het metrostation, waar we als het goed is uitkomen in de wijk van onze Airbnb. We zien onze metro al staan en zijn verbaasd over de hoeveelheid lege plekken. We vinden een plekje waar we gezellig met z’n vieren kunnen na kletsen over de drukke dag. Maar dan merken we dat het wel heel rustig is in het vervoersmiddel. Eigenlijk zijn we gewoon de enige vier passagiers. Voor we ons realiseren dat we een foutje hebben gemaakt horen we een stem roepen “leave the train” en sluiten de deuren. Je zult misschien denken, waarom ga je er dan niet uit? Helaas bleken de deuren niet meer open te willen en begon de metro te rijden. Ik probeer nog rustig te blijven en te zoeken naar een oplossing, tot we opeens stil blijven staan in een tunnel en het akelig stil en donker wordt. Rustig blijven is dan erg lastig, geloof me. Engeline besluit om 112 te bellen, want dit is toch wel een “emergency” waar we in terecht zijn gekomen. Een vriendelijke, Engelse stem klinkt aan de andere kant van de lijn. Engeline vertelt wat er aan de hand is, wanneer er plotseling een medewerker door de metro loopt. De scenario’s van overnachten in de tunnel, plassen in een flesje en huilend naar huis bellen verdwijnen langzaam als sneeuw voor de zon. We weten zijn naam niet, maar één ding weten we wel; de Zweedse medewerker is onze reddende engel.
Wanneer we uitgeput aankomen bij ons appartement is het feest nog niet afgelopen. Want ondanks dat we van alles meegemaakt hebben, is het natuurlijk ook alweer de laatste avond. We vergeten even dat we ook nog buren hebben en maken optimaal gebruik van de Sonos installatie: door het hele appartement (en ik gok het hele complex) klinken de bekende nummers van ABBA. We doen spelletjes, kletsen en komen erachter dat we volgend jaar weer bij elkaar in de klas zullen zitten. Rond een uur of half 3 is het dan toch wel tijd om te gaan slapen en te dromen over alle indrukken van de afgelopen dag.
